“Een kerk die zo met haar mensen omgaan, is dat eigenlijk nog wel een kerk ?” vraagt prof. Adriaenssens zich af. Dat is een heel interessante uitspraak: De professor gebruikt in één zin twee keer hetzelfde woord, maar bedoelt beide malen iets anders. De eerste keer ‘kerk’ verwijst naar het instituut, dat haar macht gebruikt om zichzelf in stand te houden, en zich daarbij niet echt bekommert om de schade die ze aanricht bij haar leden. Ik schreef eerst: ‘die over lijken gaat’, maar heb dat toch maar weer geschrapt, want is kwetsend. De tweede keer verwijs het woord ‘kerk’ naar een ideaalbegrip, dat heel divers kan worden ingevuld, maar in elk geval verwijst naar ‘een gemeenschap van mensen die zich laat inspireren door Jezus Christus’.
Het antwoord op de vraag is duidelijk: Neen. Het instituut dat zich kerk noemt (liefst met hoofdletter en bepaald lidwoord: ‘de Kerk’) is niet wat ze pretendeert te zijn. Deze vaststelling heeft verstrekkende gevolgen. Bijvoorbeeld: als de overheid de christelijke eredienst wil financieren (en dat wil ze nog steeds), dan moet ze zorgen dat het geld op de juiste plaats terecht komt. Dat wil zeggen niet bij het instituut (en haar personeel), maar bij de gemeenschap. Hetzelfde geldt voor de andere erediensten.
Dick Wursten, voorzitter.