Dit groepsportret is interessant, juist vanwege zijn burgerlijke geest en aristocratische inslag. Een zelfportret als familie.
Jordaens beeldt zichzelf af samen met zijn vrouw Catharina van Noort en hun eerste kind Elisabeth, geboren op 26 juni 1617. Catharina zit in een leunstoel; herkenbaar aan haar iets amandelvormige ogen, opvallende neus en volle, licht afhangende onderlip. (aldus de kenners). Hun Elisabeth is helemaal gekleed volgens de mode voor haar leeftijd: een halsketting van koraal waaraan een kruis hangt, en een bloemenmandje in haar rechterhand. Charmant, met een ontwapenend kinderlijke uitdrukking;
Jordaens zelf verschijnt als een zelfverzekerde, rechtopstaande man, met zijn rechterhand en -voet leunend op een andere leunstoel — de hand op de rugleuning, de voet op de onderste dwarslat — terwijl zijn linkerhand een luit vasthoudt. Of Jordaens werkelijk een luit bespeelde, is niet bekend, al zou dat op zich niet ongewoon zijn geweest voor iemand die in een gecultiveerd gezelschap verkeerde. De manier waarop hij hem vasthoudt, verraadt in elk geval de geoefende speler. (dixit Hans Meijer, waarvoor dank). Maar zelfs indien niet: dan symboliseert dit object ook de harmonie binnen het gezin.
Het echtpaar is elegant gekleed in zwart, niet zonder enige ostentatie, en draagt imposante witte molenkragen. Catharina heeft ook een klein tulbandachtig kapje, een sierlijke haarspeld en oorbellen.
De andere vrouw is een dienstmeid, afgaand op haar kleding en haar positie — centraal in de compositie, maar achter haar meester en meesteres, weg uit het voorplan. Haar kleding is kleurrijker en contrasteert met de sobere elegantie van het echtpaar. Ze houdt een mand met druiven vast, haar hoofd wordt omlijst door een hoge kanten kraag.
De groep bevindt zich in een tuin waarin enkele elementen opvallen, al is het decor ondergeschikt aan het geheel en zonder dominante details. Kunsthistorici plaatsen dit schilderij in een traditie die teruggaat tot de Middeleeuwen, waarin de jardin d’amour een gekend kader. De met elkaar verstrengelde wijnranken achter het echtpaar verwijzen naar de onontbindbaarheid van de huwelijksband tussen man en vrouw.
Links bovenaan is een fontein te zien in de vorm van een Cupido op een dolfijn. Dit was een typisch element in de tuinen der liefde. Cupido is het symbool voor de Liefde zelf. De papegaai op de achtergrond kan verschillende betekenissen hebben, o.a. als symbool voor de deugd van echtelijke trouw.
De vrucht in de linkerhand van de kleine Elizabeth symboliseert eveneens de liefde, terwijl de bloemen in haar mandje verwijzen naar onschuld en zuiverheid. Tot slot is er de hond die vanachter de benen van de kunstenaar tevoorschijn kijkt: het trouwe dier bij uitstek, verwijzend naar de trouw die de hechte verbondenheid vormt die alle echtgenoten hun leven lang zouden moeten bewaren.
(Tekst naar: Luna, J. J.: From Titian to Goya. Great Masters of the Museo del Prado, National Art Museum of China – Shanghai Museum, 2007, p. 371). original in English